دعای امام صادق(ع) در شب آخر شعبان المعظم و شب اول رمضان المبارک

خدایا این ماه مبارکى که قرآن در آن نازل گشته آن قرآنى که راهنماى مردم گردیده و نشانه هاى روشنى از راهبرى و جدا کردن میان حق و باطل است فرا رسیده پس این طاعت اندک را از من بپذیر.

ویژه نامه یافت مشرق - شیخ از حارث بن مُغَیْرَه نَضْرى روایت کرده که: حضرت صادق (ع) در شب آخر شعبان و شب اوّل ماه رمضان این دعا را مى خواند.
 
اَللّهُمَّ اِنَّ هذَا الشَّهْرَ الْمُبارَکَ الَّذى اُنْزِلَ فیهِ الْقُرآنُ: خدایا این ماه مبارکى که قرآن در آن نازل گشته آن قرآنى که
 
وَ جُعِلَ هُدىً لِلنـّاسِ وَ بَیـّـناتٍ مِنَ الْهُدى وَالْفـُرقان قـَدْ حَضَرَ فـَسَـلـّمنا فیهِ: راهنماى مردم گردیده و نشانه هاى روشنى از راهبرى و جدا کردن میان حق و باطل است فرا رسیده
پس ما را در این ماه سالم بدار.
 
وَ سَـلـّمْهُ لـَـنا وَ تـَسَـلـّمْهُ مِنّا فى یُسْرٍ مِنکَ وَ عافیَةٍ یا مَنْ اَخَذ الْقـَلیلَ: و آن را در حال آسانى و تندرستى از ما بگیر اى که بگیرد اندک را
 
وَ شَکَرَ الکـَـثیرَ إقـْبَـلْ مِنـّى الْیَسیرَ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ اَنْ تَجْعَلَ لى إلى: و بسیار قدردانى کند، این طاعت اندک را از من بپذیر. خدایا از تو خواهم که براى من به سوى هر
 
کـُلّ خـَیرٍ سَبیلاً وَ مِنْ کُلّ ما لا تُحِبُّ مانِعاً یا أرْحَمَ الرّاحمینَ یا مَنْ: کار خیرى راهى و از هر چه دوست ندارى سر را هم مانعى قرار دهى اى مهربانترین مهربانان اى که
 
عـَفا عـَنـّى وَ عَمّا خـَـلوْتُ بهِ مِنَ السَّیّئاتِ یا مَنْ لَمْ یُؤاخِذنى: گذشتى از من و از آن کارهاى زشتى که در پنهانى کردم اى که مرا به سبب دست زدن.
 
بارْتِکابِ الْمَعاصى عَفوَکَ عَفوَکَ عَفوَکَ یاکَریمُ اِلهى: به گناهان نگیرى گذشت ، گذشت ، گذشت تو را خواهانم اى بزرگوار خدایا.
 
وَعَظـْتـَنى فـَلَمْ أتـّعِظ وَ زَجَرْتـَنى عَنْ مَحارِمِکَ فلَمْ أنـزَجـِرْ فـَما عُذرى: مرا پند دادى ولى من پند نگرفتم و از کارهاى حرام خود بازم داشتى ولى من بازنایستادم پس چه عذرى.
 
فـَاعْـفُ عَنـّى یا کَریمُ عَفوَکَ عَفوَکَ اَللّهُمَّ اِنّى أسْئـَلـُکَ الرّاحَة عِنـدَ: به درگاهت دارم اى کریم از من گذشت کن که عفوت و گذشتت را خواهانم خدایا از تو درخواست دارم آسودگى هنگام.
 
الْمَوْتِ وَالْعَـفوَ عِندَ الحِسابِ عَظـُمَ الذنبُ مِنْ عَبدِکَ فـَلْیَحْسُن: مرگ و گذشت در وقت حساب را بزرگ است گناه از بنده ات پس باید گذشت.
 
التـّجاوُزُ مِنْ عِندِکَ یااَهْلَ التَّقْوى وَ یا اَهلَ المَغفِرَةِ عَفوَکَ عَفوَکَ: از جانب تو نیز نیکو باشد اى شایسته پرهیزگارى و اى شایسته آمرزش عفوت و گذشتت را خواهانم.
 
اَللّهُمَّ اِنـّى عَبْدُکَ بْنُ عَبْدِکَ بْنُ اَمَتِکَ ضَعیفٌ فَقیرٌ اِلى رَحْمَتِکَ: خدایا من بنده و فرزند بنده و فرزند کنیز تواءم ناتوان و نیازمند مهر تو هستم.
 
وَ اَنتَ مُنزِلُ الْغِنى والْبَرَکَةِ عَلَى العبادِ قاهِرٌ مُقتَدِرٌ اَحْصَیْتَ: و تویى که دارایى و برکت بر بندگانت فرو فرستى و تو چیره و توانایى کارهاى بندگانت را
 
اَعمالَهُمْ وَ قسَمْتَ اَرْزاقَهُمْ وَ جَعَلتَهُمْ مُختـَلِفَة اَلْسِنَتُهُمْ وَ اَلْوانُهُمْ: شماره دارى و روزیشان را قسمت کرده و زبانها و رنگهاشان را متفاوت کردى.
 
خَلْقاً مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ وَ لا یَعْلَمُ الْعِبادُ عِلْمَکَ وَ لا یَقْدِرُ الْعِبادُ قَدْرَکَ: آفرینشى پس از آفرینش دیگر و بندگانت دانش تو را ندارند و قدر تو را ندانند.
 
وَکُلُّنا فَقیرٌ اِلى رَحْمَتِکَ فَلا تَصْرِفْ عَنّى وَجْهَکَ وَاجْعَلْنى مِنْ: و همه ما نیازمند رحمتت هستیم پس اى خدا رو از من مگردان و مرا در کردار.
 
صالِحى خَلْقِکَ فِى الْعَمَلِ وَالاْمَلِ وَالْقَضاَّءِ وَالْقَدَرِ اَللّهُمَّ اَبْقِنى: و آرزو و امور مربوط به قضا و قدر از شایستگان خلق خویش قرارم ده خدایا زنده ام بدار.
 
خَیْرَ الْبَقاَّءِ وَ اَفْنِنى خَیْرَ الْفَناَّءِ عَلى مُوالاةِ اَوْلِیاَّئِکَ وَ مُعاداةِ اَعْداَّئِکَ: به بهترین وضع زندگى و بمیرانم به بهترین مردن (یعنى ) با دوستى دوستانت و دشمنى با دشمنانت.
 
وَ الرَّغْبَةِ اِلَیْکَ وَ الرَّهْبَةِ مِنْکَ وَالْخُشُوعِ وَالْوَفاءِ وَالتَّسْلیمِ لَکَ: و رغبت به درگاهت و ترس و خشوع از تو و وفادارى و تسلیم بودن در برابرت
 
وَالتَّصْدیقِ بِکِتابِکَ وَاتِّباعِ سُنَّةِ رَسُولِکَ اَللّهُمَّ ما کانَ فى قَلْبى: و تصدیق کردن کتاب تو (قرآن ) و پیروى از روش پیغمبرت خدایا آنچه در دل دارم.
 
مِنْ شَکٍّ اَوْ رَیْبَةٍ اَوْ جُحُودٍ اَوْ قُنُوطٍ اَوْ فَرَحٍ اَوْ بَذَخٍ اَوْ بَطَرٍ اَوْ: از شک و تردید یا انکار یا ناامیدى یا خوشى یا گردن فرازى یا اسراف در خوشگذرانى یا
 
خُیَلاَّءَ اَوْ رِیاَّءٍ اَوْ سُمْعَةٍ اَوْ شِقاقٍ اَوْ نِفاقٍ اَوْ کُفْرٍ اَوْ فُسُوقٍ اَوْ: خودبینى یا خودنمایى یا شهرت جویى یا ایجاد دو دستگى یا دورویى یا کفر یا فسق یا
 
عِصْیانٍ اَوْ عَظَمَةٍ اَوْ شَىءٍ لا تُحِبُّ فَاَسْئَلُکَ یا رَبِّ اَنْ تُبَدِّلَنى: گناه یا بزرگ طلبى یا چیزهاى دیگرى که تو دوست ندارى پس اى پروردگارا از تو خواهم که آنرا تبدیل کنى.
 
مَکانَهُ ایماناً بِوَعْدِکَ وَ وَفآءً بِعَهْدِکَ وَ رِضاً بِقَضاَّئِکَ وَ زُهْداً فِى: به ایمان به وعده ات و وفادارى به پیمانت و خوشنودى به قضاء و قَدرت و پارسایى در
 
الدُّنْیا وَ رَغْبَةً فیما عِنْدَکَ وَ اَثَرَةً وَ طُمَاْنینَةً وَ تَوْبَةً نَصُوحاً اَسْئَلُکَ: دنیا و اشتیاق بدانچه نزد تو است و فضیلتى و آرامشى و توبه خالص ، این را از تو خواهم.
 
ذلِکَ یا رَبَّ الْعالَمینَ اِلهى اَنْتَ مِنْ حِلْمِکَ تُعْصى وَ مِنْ کَرَمِکَ: اى پروردگار جهانیان خدایا تو را بخاطر بردباریت نافرمانى کنند و به طمع جود و کرمت.
 
وَ جُودِکَ تُطاعُ فَکَانَّکَ لَمْ تُعْصَ وَ اَنَا وَ مَنْ لَمْ یَعْصِکَ سُکّانُ اَرْضِکَ: اطاعت کنند پس گویا نافرمانیت نکرده اند و من با کسانى که نافرمانیت نکردند همه ساکنان زمین توئیم.
 
فَکُنْ عَلَیْنا بِالْفَضْلِ جَواداً وَ بِالْخَیْرِ عَوّاداً یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ وَ صَلَّى: تو بر ما به فضل خویش بخشنده باش و به نیکویى بازگردنده اى مهربانترین مهربانان و درود.
 
اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ صَلوةً داَّئِمَةً لا تُحْصى وَ لا تُعَدُّ وَ لا یَقْدِرُ: خدا بر محمد و آل او درودى همیشگى که به شماره و عدد درنیاید و اندازه اش.
 
قَدْرَها غَیْرُکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ: نتواند جز تو اى مهربانترین مهربانان